Կար-չկար մի շնիկ կար, որը անընդհատ հաչում էր։ Իր հաչոցը խանգարում էր բոլորին։ Մարդկիկ խփում էին այդ շանը։ Բայց ես խղճացի և նրան տուն տարա։ Մայրիկս և հայրիկս բարկացան, որ փողոցից շնիկին տուն եմ բերել։ Շնիկը շատ կեղտոտ էր։ Ես շատ խնդրեցի, որ շնիկին տնից դուրս չհանեն։ Մեծ դժվա րությամբ կարողացա համոզել ծնողներիս։ Մայրիկիս հետ շնիկին լողացրեցինք, կերակրեցինք։ Շնիկը այդ ամենից իրեն շատ լավ էր զգում։ Նա մի փոքր քնեց։ Երբ արթնացավ, սկսեց հաչալ։ Մենք հասկացանք, որ շնիկը ուզում է ուտել։ Հայրիկս նրա համար կեր էր գնել։ Շնիկն առավոտից երեկո ուրախ խաղում ու վազվաում էր մեր հետևից, իսկ մենք նրանից չէինք վախենում, որովետև նա բարի, հավատարիմ շնիկ էր։ Մենք նրան անվանեցինք Ջեկ։ Հայրիկս ու մայրիկս համոզվեդին, որ Ջեկը շատ խելացի և պահապան շուն է։
